अमेरिकेला निघायच्या आधी सहज म्हणून सौदी एअरलाईन्स बद्दलचे reviews वाचले. एकेक अजब अनुभव वाचायला मिळाले. आता आपला प्रवास कसा होणार ?अशी धडकी मनात घेऊनच प्रवासाला सुरूवात केली. पण असाही विचार केला, आजही एसटीच्या लाल डब्ब्यातून किंवा रेल्वेच्या जनरल डब्यातून मी प्रवास करू शकते, तर असा काय त्रास होणार आहे? आणि एखादी एअरलाईन वाईट असून असून किती वाईट असणार आहे ? स्वस्त आणि मस्त प्रवास घडवून सौदी एअरलाईन्सने सुखद धक्का दिला.
आमचे बरेचसे सहप्रवासी पांढरे वस्त्र धारण केलेले, मक्का-मदिनेला, म्हणजेच 'उमराहला' चाललेले यात्रेकरू होते. काही सुस्थितीतले लोक हौसेने सहकुटुंब आलेले होते. त्यांचे कपडे फोन्स, सामान अगदी सगळंच चकाचक दिसत होतं. पण बहुसंख्य लोक अगदीच गरीब, प्रथमच विमानप्रवासाला निघालेले, पण मोठ्या भक्तिभावाने बरीच वर्षे पै-पै साठवून आलेले वाटत होते. उरलेले काही सहप्रवासी अशिक्षित वा अर्धशिक्षित होते आणि कदाचित केवळ कामगार म्हणून रुजू व्हायला आलेले होते.
माझी जागा (Aisle) आईलला लागून होती. पलीकडे सनोबर नावाची एक पंचविशीतली हसतमुख मुस्लिम तरूणी बसली होती. तिच्याकडून 'उमराह' बद्दल बरीचशी माहिती गोळा केली. सनोबरच्या दोन बहिणींची लग्न झालेली होती आणि तिला भाऊ नव्हता . ती तिच्या वयस्कर आई-वडिलांना यात्रेला घेऊन आलेली होती. ते प्रथमच विमान प्रवास करत असल्यामुळे त्यांच्या चेहऱ्यावरचा गोंधळलेला भाव लपत नव्हता. सनोबर मात्र त्यांना बेल्ट कसा लावायचा, खुर्ची कशी मागे-पुढे करायची, जेवण आल्यावर टेबल कसे पुढे ओढायचे, हे गोड शब्दांत शांतपणे समजावून सांगत होती. खरंतर, तिचाही तो पहिलाच अनुभव होता, हे मला नंतर कळले!
विमानाने take off केला आणि थोड्याच वेळांत सनोबरचे वडील घाबरे-घुबरे झाले. त्यांच्या हातापायाला घाम सुटला, संपूर्ण शरीराला हुडहुडी भरली. सनोबरची धावपळ सुरु झाली. तिने air hostess कडून blankets आणून वडिलांच्या अंगावर घातली, त्यांना पाणी दिले, औषधाची एक गोळी दिली, पण त्यांना काही केल्या बरे वाटेना. ते बघून माझ्यातली डॉक्टर जागी झाली. मी त्यांच्या जवळ बसून त्यांना तपासले. त्यांची bypass surgery झालेली असल्यामुळे ते जरा जास्तच काळजी करत होते. आकाशांत जसे वर जाऊ तसे प्राणवायूचे प्रमाण कमी होत जाते, हे त्यांनी वाचलेले होते. त्यामुळे विमानाने उंच भरारी घेतल्यावर प्राणवायूचे प्रमाण कमी होणार आणि आपण heart patient असल्यामुळे आपल्याला त्रास होणारच, अशी त्यांची पक्की समजूत होती! मी त्यांना शांत केले. मी डॉक्टर आहे हे कळल्यावर तसेही त्यांना एकदम बरे वाटायला लागले होतेच!
बोलता बोलता ते सहज म्हणून गेले, "मी असा हा हार्ट पेशंट, बायपास ऑपरेशन झालेला . त्यातून मला तीनही मुलीच, मुलगा नाही. मला काही झाले तर बघणार कोण ? माझे कसे होणार? अशी भीती वाटते ".
"तुम्हाला मुलगा नाही म्हणून काय झाले? तुमची मुलगी, मी आणि या हवाई सुंदऱ्या अशा सर्व तुमच्या मुलींनीच तुम्हाला सावरले आहे"! माझ्या मनात आलेले हे शब्द मी ओठावर येवू दिले नाहीत इतकेच.
'मुलगा नाही, म्हणजे आपल्याला कोणी नाही' या मानसिकतेतून आपला समाज बाहेर आला तरच सर्व स्तरातील मुली जीवनांत उंच भराऱ्या घेऊ शकतील!
आमचे बरेचसे सहप्रवासी पांढरे वस्त्र धारण केलेले, मक्का-मदिनेला, म्हणजेच 'उमराहला' चाललेले यात्रेकरू होते. काही सुस्थितीतले लोक हौसेने सहकुटुंब आलेले होते. त्यांचे कपडे फोन्स, सामान अगदी सगळंच चकाचक दिसत होतं. पण बहुसंख्य लोक अगदीच गरीब, प्रथमच विमानप्रवासाला निघालेले, पण मोठ्या भक्तिभावाने बरीच वर्षे पै-पै साठवून आलेले वाटत होते. उरलेले काही सहप्रवासी अशिक्षित वा अर्धशिक्षित होते आणि कदाचित केवळ कामगार म्हणून रुजू व्हायला आलेले होते.
माझी जागा (Aisle) आईलला लागून होती. पलीकडे सनोबर नावाची एक पंचविशीतली हसतमुख मुस्लिम तरूणी बसली होती. तिच्याकडून 'उमराह' बद्दल बरीचशी माहिती गोळा केली. सनोबरच्या दोन बहिणींची लग्न झालेली होती आणि तिला भाऊ नव्हता . ती तिच्या वयस्कर आई-वडिलांना यात्रेला घेऊन आलेली होती. ते प्रथमच विमान प्रवास करत असल्यामुळे त्यांच्या चेहऱ्यावरचा गोंधळलेला भाव लपत नव्हता. सनोबर मात्र त्यांना बेल्ट कसा लावायचा, खुर्ची कशी मागे-पुढे करायची, जेवण आल्यावर टेबल कसे पुढे ओढायचे, हे गोड शब्दांत शांतपणे समजावून सांगत होती. खरंतर, तिचाही तो पहिलाच अनुभव होता, हे मला नंतर कळले!
विमानाने take off केला आणि थोड्याच वेळांत सनोबरचे वडील घाबरे-घुबरे झाले. त्यांच्या हातापायाला घाम सुटला, संपूर्ण शरीराला हुडहुडी भरली. सनोबरची धावपळ सुरु झाली. तिने air hostess कडून blankets आणून वडिलांच्या अंगावर घातली, त्यांना पाणी दिले, औषधाची एक गोळी दिली, पण त्यांना काही केल्या बरे वाटेना. ते बघून माझ्यातली डॉक्टर जागी झाली. मी त्यांच्या जवळ बसून त्यांना तपासले. त्यांची bypass surgery झालेली असल्यामुळे ते जरा जास्तच काळजी करत होते. आकाशांत जसे वर जाऊ तसे प्राणवायूचे प्रमाण कमी होत जाते, हे त्यांनी वाचलेले होते. त्यामुळे विमानाने उंच भरारी घेतल्यावर प्राणवायूचे प्रमाण कमी होणार आणि आपण heart patient असल्यामुळे आपल्याला त्रास होणारच, अशी त्यांची पक्की समजूत होती! मी त्यांना शांत केले. मी डॉक्टर आहे हे कळल्यावर तसेही त्यांना एकदम बरे वाटायला लागले होतेच!
बोलता बोलता ते सहज म्हणून गेले, "मी असा हा हार्ट पेशंट, बायपास ऑपरेशन झालेला . त्यातून मला तीनही मुलीच, मुलगा नाही. मला काही झाले तर बघणार कोण ? माझे कसे होणार? अशी भीती वाटते ".
"तुम्हाला मुलगा नाही म्हणून काय झाले? तुमची मुलगी, मी आणि या हवाई सुंदऱ्या अशा सर्व तुमच्या मुलींनीच तुम्हाला सावरले आहे"! माझ्या मनात आलेले हे शब्द मी ओठावर येवू दिले नाहीत इतकेच.
'मुलगा नाही, म्हणजे आपल्याला कोणी नाही' या मानसिकतेतून आपला समाज बाहेर आला तरच सर्व स्तरातील मुली जीवनांत उंच भराऱ्या घेऊ शकतील!
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा